-
Κόκκινες κι ασπρογάλαζες σημαίες ζήτω
«Ζήτω, ζήτω, ζήτω»
κι οι πυροβολισμοί μες απ’ τα ζήτω,
τα μαύρα τανκς σιμώνοντας, σιμώνοντας.
Ποιος θάνατος; Πού θάνατος; Ζήτω.
Κι ο Πέτρος στα χέρια των διαδηλωτών φωνάζοντας: «σύντροφοι,
δεν είναι θάνατος εδώ πέραΟι σκοτωμένοι μας,
να' τοι μαζί μας πάλι πολεμάνε. Να, ο Βαγγέλης
μπροστά, μπροστά, μέσα στον ήλιο, σύντροφοι.
Ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς μας.»
Ετούτος ο λαός δε γονατίζει
παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.
Ετούτος ο άνεμος δε θέλει να σωπάσει
σφυράει, σφυράει, σφυράει
σφυράει στ’ αφτί των σκοτωμένων «Ζήτω»
κι οι σκοτωμένοι ανοίγουνε τα μάτια τους
σφυράει, σφυράει, σφυράει
περνάει κάτου απ’ τα σκέλια των κρεμασμένων
ξυπνάει τους κρεμασμένους
κι οι κρεμασμένοι καβαλάν τον άνεμο-τρέχουν για την αθανασία
σέρνοντας πίσω τα κομμένα σχοινιά τους.
Δύσκολες ώρες. Κι η πιο δύσκολη ώρα
είναι ύστερ’ από τις ζητωκραυγές
όταν βουρτσίζεις τα ρούχα σου σκονισμένα απ’ την παρέλαση,
όταν ο αγέρας σέρνει στους δρόμους τις χάρτινες σημαιούλες,
όταν ο ήλιος ακουμπάει στο βραδινό βουνό
σαν τον κουλουρτζή της γωνιάς μ’ ένα πανέρι ξεραμένα κουλούρια,
όταν τα σκονισμένα παπούτσια σου μπρος στο κρεβάτι
είναι σαν πρόσωπα ρυτιδωμένα κιόλας
με μιαν έκφραση απορημένη: «και τώρα;»
όταν η λέξη η ολοστρόγγυλη «σύντροφος»
στενεύει σαν το μάτι που μισοκλείνει για να θυμηθεί ή να στοχαστεί
με τις μικρές ρυτίδες ολόγυρα
σαν τις αχτίνες γύρω στον ήλιο πίσω απ’ το σύννεφο.
Διαβάστε περισσότερα για το Γιάννη Ρίτσο (Read more about Giannis Ritsos)( http://www.logotexnia.com/writersgr/ritsos/ritsos.html , http://kyriaz.blogspot.com/2007/04/blog-post_30.html )Επιμέλεια: Μοσχόπουλος Διονύσης -Εκπαιδευτικός -