Γλυκιά μου παρβουλίτσα !

Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος...
Μετά Σεπτέμβριος, Οκτώβριος, Νοέμβριος ...και ξανά Ιούνιος...
Παρατηρώ πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός όσο μεγαλώνω και εκπλήσσομαι!
Παλαιότερα, το πρόσφατο μου φαινόταν εξαιρετικά άμεσο,
όμως, πια, ο χρόνος ρέει καλπάζοντας
και πρόσφατο μπορεί να είναι κάτι που συνέβη 2, 3 ή και 6 χρόνια πριν.

Άλλοι έφυγαν, άλλοι έρχονται,
αλλάζουν οι εποχές, και εγώ εκεί, ποτέ μόνος.
Μένω σταθερά, σε συνεχή κίνηση εκεί·
να εγκολπώνω όλες τις αλλαγές μέσα μου,
σα να είχα μήτρα και να περιμένω κάποια στιγμή κάτι να γεννήσω.

                      Μόνο η άνοιξη δεν έρχεται, τώρα, και ο χειμώνας στην καρδιά μου.
                      Το εφήμερο του καλοκαιριού πλέκεται με το μεταβατικό του φθινοπώρου,
                      μα, με μελαγχολεί που δεν μπορώ να έχω όλες τις εποχές μέσα μου.

                        Όχι μόνος, αλλά λειψός.
                        Και είναι που μου λείπει:
                        Η ανάλαφρή σου παρουσία, παρόμοια με αυτήν της άνοιξης,
                        με τα αθώα και γεμάτα απορία -μα και σπιρτόζικα- βλέμματα...
                        Και ο χειμώνας,
                        τον οποίο δε θα ζήσουμε άμεσα βλέποντας χουρχούλικα ταινίες                                                           ενδιαφέρουσες,
                        ενώ εσύ θα βυθίζεσαι σε έναν υπνάκο,
                        ή ομιλώντας αγγλικά με επιτηδευμένη αμερικάνικη προφορά !

Και τότε είναι που ξαναβλέπω το χρόνο ανυπόμονα
και το πρόσφατο γίνεται άμεσο και το λιγότερο πρόσφατο πολύ μακρινό...
Και το αύριο γίνεται κι αυτό μακρινό, ενώ, 2 μήνες στο μέλλον,
φαντάζουν αλλαγή σε εφηβική ηλικία από την παιδική !

Και είναι αυτή η ηλικία που ζω έντονα μαζί σου, γλυκιά μου παρβουλίτσα,
όπου το κ και το δ αντικαθιστώνται με το π και με το β,
όπου οι στιγμές δίνουν βαρύτητα στο παρόν,
όπου η άνοιξη και ο χειμώνας
δένουν συνεκτικά το καλοκαίρι και το φθινόπωρο με μια κλωστή.

Κοτζαμάνης Φώτης