4 Μέρες και 5 Νύχτες Μετά

Είναι οι τρεις Μοίρες, η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Άτροπος…
Στο συνηθισμένο στέκι των ατέρμονων θεών, πίνουν λικέρ και σιγοψιθυρίζουν ασύνδετα πράγματα. Αν δεν τις ξέρεις καιρό θα τις περάσεις για τρελές ή για γραφικές φιγούρες που ξέμειναν στους αιώνες τους άπαντες
Ψιθυρίζουν ακόμη ...

“8”
 “δέντρο”
“ατυχία”
“υπνοβάτης”
“θα ...”
“όταν …” ...

Πίνουνκιάλλο…όσοπίνουντόσοδυναμώνειηφωνήτους…

“Απρόσεχτος”
“Καταραμένη”
“μεγαλώσει …”
“μα … ξαφνικά”

Ηκάθεμιαστοδικότηςκόσμο…ξαφνικά…ηέντασηδυναμώνει…

“ΘΑΝΑΤΟΣ”
“ΕΥΤΥΧΙΑ”
“ΒΡΕΦΟΣ”
“ΚΑΙ …”
“ΒΡΟΧΕΡΗ …”
“ΣΑΝ…”

Παραληρούν … τώρα πια ξεστομίζουν χωρίς να σκεφτούν ότι περνά από το νοσηρό μυαλό τους …
Φτύνουν τις λέξεις σαν παλούκι στη καρδιά ενός απέθαντου. Ορμητικά και βλάσφημα, συνέχεια, χωρίς σταματημό, χωρίς πλοκή χωρίς λύπηση.

Δίπλα τους ένας χτικιάρης γέροντας, που ο χρόνος του πήρε καθετί που θα του χρησίμευε σαν αφορμή για να τον χαρακτηρίσει συμπαθητικό …
Μαζεύει μια μια τις λέξεις … Αν και γέρος τις προλαβαίνει όλες. Τόσους αιώνες, συνήθισε … βλέπεις και τώρα του γινε ρουτίνα …

Οι Μοίρες σταματούν … επανέρχονται στην θεϊκή πραγματικότητα και χαζογελούν σαν κυράτσες …
Σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα. Κοιτούν προς το γέρο αλλά είναι σίγουρες ότι έκανε σωστά τη δουλειά του.

Εκείνος ξέρει …

Σε λίγο ένα βρέφος θα δει το πρώτο του όνειρο.

                             Νίκη Zitα