Πωλούνται όνειρα

Πολυκατοικίες εξαόροφες καταχωρούνται στοιβαγμένες στο στενό,
μοντέρνα διαμερίσματα από μπετόν αρμέ το ένα πάνω στ’ άλλο˙
Κυματίζουν μαύρα, πράσινα και ασημένια κάγκελα, ενώ,
κάνει η φωλίτσα μας σ’ οργωμένη τσιμεντένια θάλασσα σινιάλο.

Τριγύρω υπόγεια γκαράζ και σήματα απαγορευτικά,
συστήματα προστασίας σ’ επιφυλακή
για όσους τολμήσουν την ησυχία μας να αμαυρώσουν.
Το μέρος αυτό διαλέξαμε να ζήσουμε αναπαυτικά,
κι ας μην υπήρχε χώρος πουθενά,
 ώστε οι σπόροι των ονείρων μας να μπορέσουν να φυτρώσουν.

Σάμπως δεν αρκεί το χτίσιμο με των εργατών το χέρι
και θέλουν οι ευχές του κήπου μας να ψαλλούν και σε παρτέρι;

Ότι εμάς περνούσε από το χέρι μας το κάναμε,
γι΄ αυτό σου λέω να ντυθείς με ρούχα γιορτινά!
Τώρα, πιτσούνι μου, το μόνο που μας μένει
είναι να δούμε τα όνειρά μας να γίνονται αληθινά.

Μέσα από μπετόν, νέφτι, μπογιά, σίδερα και τούβλα
και άλλα υλικά ανθεκτικά,
βλέπω τους σπόρους της αγάπης μας
να ξεπροβάλλουν κάπως διστακτικά.

Μαζί, τα δυό μας, τρία παιδιά θα κάνουμε,
δίπλα απ’ το σταθμό μετρό με βόλτες την Αθήνα θα σεργιανίσουμε…
Έλα, μόνο το δάνειο αυτό να πάρουμε,
και τους σπόρους μιας αγάπης ετοιμάσου να θερίσουμε!

Μεγαλώνουν τα φυτά των ονείρων μας και γίνονται δεντράκια.
Ξεπετιούνται και κλωνάρια μακρινά, ίσα με την πολυκατοικία απέναντι,
που διαμορφώνουν ξύλινα, περίτεχνα, αρχοντικά καμαράκια.

Κάτω από τις καμάρες των πιο ζωντανών ονείρων μας εκδρομές θα πηγαίνουμε,
με τους απέναντι θα περνάμε από κάτω μέσα σε αυτοκίνητα καταλυτικά,
Και τις καθημερινές γρήγορα με το ασανσέρ θ’ ανεβοκατεβαίνουμε,
σαν κάνουμε διάλειμμα απ’ τη ρουτίνα να σβήσουμε πάθη καταναλωτικά.

Και για τις αλλαγές του καιρού θα’ χουμε και air-condition.
Και για τη μόνωση του ήχου διπλά τζάμια θα βάλουμε, ενισχυμένα.
Θα διώχνουμε τα χαζοπερίστερα που θα κουρνιάζουν από πάνω
απ’ τη μηχανή τεχνητού αέρα του σπιτιού μας μαζεμένα.

Την καλωδιακή μας κεραία υπερήφανα κι εμείς θα υψώσουμε.
Το ψηφιακό μας μέλλον ταξιδεύει εμπρός με φρένα πειραγμένα.
Μην ανησυχείς μωράκι μου, είναι εγγυημένο: Την Ευτυχία θα βιώσουμε!
Κι ας μοιάζουν τα δέντρα του κήπου των ονείρων μας να είναι τρομαγμένα…

Κοτζαμάνης Φώτης